Weszła do Wielkiej Sali, ubrana w elegancką szatę w odcieniach zieleni. Poczuła się trochę dziwnie, gdy jej wysokie obcasy zaczęły stukać na posadzce, ale przemaszerowała przez całą długość Sali swoim zwykłym, szybkim krokiem. Przy stole nauczycielskim czekał już Charles, zajmując miejsce nieobecnego dyrektora. Wyglądał na bardzo niezadowwolonego, pewnie miał na głowie zbyt wiele obowiązków.
Uczniów jeszcze nie było, innych nauczycieli także, podeszła więc do stołu i skinąwszy uprzejmie głową koledze z pracy, zajęła swoje miejsce. Ciekawe, czy zjawią się wszyscy, którzy powinni przyjść.

Helen zerkała kątem oka na Charlesa. Naprawdę, miał taką minę, jakby go ktoś zmuszał siłą do siedzenia w tym miejscu. Zresztą, może wcale nie mijało się to z prawdą, jakby na to nie patrzyć, ona też nie za bardzo miała ochotę na spędzanie wieczoru w Sali, w której jest tylko dwójka nauczycieli, niezbyt dobrze się znających i traktujących się raczej chłodno... Zresztą, nawet jeśli pojawią się uczniowie, to też nie będzie chyba mogła liczyć na milszy wieczór. W końcu który z uczniów miałby ochotę rozmawiać z nauczycielem, gdy nie musi?
Uśmiechnęła się do siebie i mimowolnie zaczęła wystukiwać stopami rytm. Palce, palce, cała, cała, cztery razy obcas...

Uśmiechnęła się lekko. Nowy rok szkolny. Inny byliby zapewne smutni, ale nie Mimi. Madeleine Agrypina Gabriela Aves miała świetny plan. I zapewne na realizacji jego ucierpią neutralne osoby, ale na razie nie zamierzała niczego zdradzać. Bójcie się niecnoty! Zaśmiała się w duchu. Pusto było. Słaba pamięć? Może. Poszła w stronę stołów zielonych. Zajęła dobre miejsce i rozejrzała się po sali. Wystrój? Nawet da się go znieść...
Założyła kosmyk czarnych włosów za ucho. Była w wspaniałym nastroju.

Przyszła do Wielkiej Sali z niewielkim uśmiechem na twarzy. Rok szkolny... Wiedziała, że znając świat będzie znów dużo nauki i tych wszystkich pierdół... Jednak chciała, by chociaż dzisiaj było fajnie. Nawet jeżeli za kilka dni ma być pełnia. Podeszła do stołu Ślizgonów, rozglądając się dookoła. No cóż, tłoków nie było, ujrzała jednak jedną osóbkę przy stole zielonych. Usiadła na przeciwko dziewczyny. Odgarnęła włosy za ucho.
-Hej. Mimi, prawda?
W sumie mijały się często na korytarzach, jednak jakoś nigdy nie było okazji żeby jakoś porozmawiać.

Helen wstała, słuchając przemówienia Charlesa. Porywające, doprawdy... I do jakich tłumów wygłoszone! Uśmiechnęła się pod nosem. Dwie Ślizgonki, w tym jedna, którą znała doskonale. Lisette! Dobrze wiedzieć, że rodzina potrafi się stawić w odpowiednim momencie. Chciałoby się, żeby przyszli Puchoni, skoro miała się nimi opiekować, ale może jeszcze nadejdą. Uczniowie z reguły nie przepadali za takimi uroczystościami, uważając je za nudne, więc schodzili się powoli.
Pomyślawszy to, rzuciła okiem raz jeszcze na stół Ślizgonów. Nie była pewna, czy kuzynka ją w ogóle dostrzegła, ale najwyżej później się przywitają. Mają dużo czasu na rozmowy...

Edmund wkroczył do Wielkiej Sali, udając, że wcale nie czuje zapachu ludzkiej krwi i wcale mu on nie przeszkadza. Chyba oszalał, żeby podejmować pracę nauczyciela w takiem miejscu...
Na szczęście w Sali nie było zbyt wielu osób. Jakieś dwie dziewczyny przy stole Slytherinu, młoda brunetka - nauczycielka wróżbiarstwa, jak zdążył już usłyszeć - oraz facet, od którego aż biła wściekłość. Zastępstwo dyrektora. Ten chyba miał jeszcze gorzej, niż wampir na głodzie.
Edmund podszedł do stołu nauczycielskiego. Skinął głową w kierunku Helen, a potem, z nieco sympatyczniejszym wyrazem twarzy, Charlesowi. Czuł się tak, jakby dostał szczękościsku.

Edmund przystanął na końcu stołu nauczycielskiego, jak najdalej od Helen. Jeśli już musiał wybierać, to wolał sąsiedztwo - i to też odległe - mężczyzny. I najbardziej na świecie cieszył się, że starożytne runy są przedmiotem, na który przychodzi zwykle mało ludzi. I że nie jest opiekunem żadnego domu. W ogóle miał całkiem sporo powodów do radości, oczywiście poza pewnym drażniącym zapachem.

Słuchała przemówienia profesora Charlesa. No cóż, tłumów rzeczywiście nie było... Właściwie były cztery osoby na sali. Zobaczyła jednak swoją kuzynkę. No proszę, Helen jako jedna z niewielu przyszła na uroczystość... Wspaniale, wspaniale. Miała nadzieję, że chociaż będzie miała chwilę na chociaż chwilę rozmowy z kuzynką. Fakt, może nie jakąś bliską, ale wprawdzie to jedyna rodzina w Hogwarcie. Lepsze to niż nic.
Do sali wszedł kolejny nauczyciel. No, lepsze to niż nic. Słuchała dalej nauczyciela. Zakaz wchodzenia na drugie piętro... Oczywiście. Jakże by mogła o tym zapomnieć. Prefekci... raczej nie będzie się zgłaszała. Coś jej się zdawało, że niezbyt na prefekta by się nadawała.

Uśmiechnęła się. Srutututu...majtki z drutu. Tłumy to były powalające. Jak widać tylko ślizgoni wykazali się inteligencją. Gdy usłyszała damski głos dobiegający z niedaleka zwróciła swoją głowę w ów stronę. Słodko. Kolejna ślizgonka. Chyba ją nawet znała.
-Jasne, Mimi- udało jej się uśmiechnąć. Nie miała nic do tej dziewczyny.- A ty... Liss, tak?
Położyła ręce na stole. Zapisy do niego? Ha, dobrze, że ona to już zrobiła! Zapobiegliwość to dobra cecha ,nie? W somie to Madeleine miała jeszcze parę dobrych cech.

Jeszcze jeden nowy nauczyciel, a na dodatek wyglądający tak, jakby miał zaraz uciec. Popłoch w oczach, tego się nie spodziewała. Odpowiedziała skinięciem na jego powitanie i z powrotem usiadła na swoje miejsce. No, nie będzie czekać w nieskończoność, nie ma takiego obowiązku. Zwłaszcza, że dwie Ślizgonki raczej nie zwracały na nią uwagi, zaczynając jakieś swoje pogaduszki.

Zacisnąwszy dłonie na oparciu krzesła i słysząc tak zachęcające zakończenie przemówienia swojego kolegi, chyba nie miał wyboru, jak się odezwać. Rozwarcie szczęk wiele go kosztowało, zaczerpnięcie głębokiego oddechu jeszcze więcej, ale jakoś mu się udało. Będzie dobrze, powiedział sobie, po czym - patrząc na dwie Ślizgonki - rzekł krótko:
-Witam, nazywam się Edmund Breil, prowadzę starożytne runy. Ważne ogłoszenia będę umieszczał na tablicy i... serdecznie zapraszam zainteresowanych.
Skończywszy, z zadwoleniem i pewną ulgą opadł na krzesło. Co prawda jeść i pić tu nie będzie, ale jest nadzieja, że jeśli jest tak porywająca obecność, to nikt go nie będzie dręczyć.

No, chociaż udało jej się zapamiętać imię dobrze. Jak widać nie tylko ona nie miała z tym kłopotów.
-Mhm. - Wolała jak ludzie mówili do niej Lis. Lisette było dość długie i w ogóle...
Nauka... w sumie wiedziała, że nie wszystkie przedmioty przydadzą jej się w przyszłości. Nie miała nawet ochoty ze wszystkich się uczyć. Na pewno jednak będzie chodziła na eliksiry. Jeden z niewielu przedmiotów, który naprawdę lubiła. Poza tym, chciała się wreszcie nauczyć robić eliksir tojadowy. Cholernie by się jej to przydało. Spojrzała z powrotem na Mimi.
-Coś niezbyt dużo osób przyszło... - Mówiła do Ślizgonki, jednym uchem słuchając profesora Edmunda. W sumie wiedziała, że wszystkich nie będzie, jednak oczekiwała choć trochę większej ilości osób.

No to już wiedział, że się z Charlesem nie polubią, ale też niewiele mu na tym zależało. On już miał swoich wiernych przyjaciół, daleko stąd, prawda, ale za to takich od serca. No i był pewien, że na nich nigdy by się nie rzucił, a vicedyrektor... nie, nie, odegnał szybko te myśli od siebie. Wcale nie myślał o jedzeniu, wcale... a w każdym razie nie w tym sensie, bo o tym, że stoi przed nim uczta, której nie może tknąć, mógł myśleć do upojenia. Oj, tego to mu z człowieczeństwa brakowało.
Spojrzał na dwójkę swoich kolegów. Zazdrościł im, że mogą jeść. I paru innych rzeczy też im zazdrościł. Znów zagryzł zęby, tak mocno, że aż rozbolała go szczęka. Miał ochotę wyjść jak najszybciej, niechże się ta męka już skończy. Co on tu w ogóle robi?

Biedny Edmund, przemknęło jej przez myśl, gdy nakładała sobie kolację. Właściwie nie była bardzo głodna, ale coś przegryźć powinna.
Rzuciła jeszcze jedno spojrzenie na Lis. Chyba też nie bawiła się najlepiej, mimo obecności koleżanki. Co za ponura atmosfera i uczta bez życia. Katastrofa...

Edmund wpatrywał się ponuro w plecy wychodzącego Charlesa. Niech go diabli, mogli się nie lubić, ale nie musiał go traktować w tak pogardliwy sposób.
Potem przeniósł wzrok na stojący przed nim flakonik. Krew... to słowo brzmiało w jego uszach jak echo, przed oczami pojawiły się wspomnienia. Oczywiście, że jej pragnął, ale nie zamierzał pokazać po sobie słabości. Z wysiłkiem oderwał wzrok od buteleczki. Nie da mu takiej satysfakcji, w końcu jest tu nauczycielem, a nie jakąś "pijawką", jak nazywali wampiry niektórzy głupcy.
Uniósłszy się dumą, zaczerpnął płytkiego oddechu i wlepił wzrok w świece unoszące się pod sufitem.